Chapter 9

 Przyglądanie się innym, siedząc samemu ma też swoje dobre strony. Łatwiej jest wtedy poznać drugiego człowieka. Możesz zobaczyć jego zachowanie, sposób mówienia i reagowania na poszczególne informacje, wystarczy się tylko przyjrzeć. Rozmawiając z osobą, którą nie do końca znamy, przejmujemy się tym, jak wypadniemy, czy się nie wygłupimy. Bez kontaktu z daną osobą nie odczuwamy tego stresu.
Natalia przyglądała się Maxiemu i Violetcie próbującym odegrać scenę z Romea i Julii. Nie wychodziło im to. Naty widziała, jak Maxi marszczy czoło i podnosi brwi, słysząc o pomysłach Castillo. Widziała, jak bardzo denerwuje go dziewczyna. Zastanawiała się, czy przy niej też ma podobną mimikę twarzy. Nie zwracała na to wcześniej uwagi. Bardziej skupiała się na tonie jego głosu i tym, co mówił. Czasami jeszcze na tych jego pięknych, czekoladowych oczach.
- Natalia, chodź tu!
Zamyśliła się, a miała zapisywać dobre pomysły, których i tak nie było.
- O co chodzi?- zapytała z lekkim drżeniem głosu.
- Ona nie da rady. Ty to zagraj- szepnął Maxi, niewystarczająco cicho, by Natalia tego nie usłyszała.
- On ma rację, ty Violetto zagrasz to lepiej.
Natalia patrzyła wyczekująco na Castillo. Z jednej strony, marzyła o tym, by zagrać Julię, może okazałoby się, iż ma niepowtarzalny talent aktorski? Z drugiej jednak bała się, że nie da rady i Maxi z Violettą dostaną złe oceny- z jej winy.
- Nie, wy to zrobicie najlepiej, a teraz przepraszam bardzo, ale idę po coś do picia.
Violetta opuściła salę, zostawiając Natalię i Maxiego samych. Oni nie patrzyli na siebie, spoglądali w podłogę. Natalia zastanawiała się, co powiedzieć. Nic sensownego nie przychodziło jej do głowy.
- Jesteś Julią- poinformował ją od niechcenia.
Wiedziała. Ale wolała porozmawiać o rzeczach oczywistych, niż trwać w ciszy.
- A ty Romeo?
Skinął głową. Zachowywał się jakby inaczej. Przyjaźniej? Nie wyśmiewał jej, ani nie patrzył na nią gardzącym wzrokiem. Uśmiechał się. Nie wiedziała skąd ta zmiana. Może jej się tylko zdawało?
Znów zapadła cisza. Tym razem nikt się nie odezwał. Maxi wyszedł. Bez słowa pożegnania, bez spojrzenia w jej stronę, bez niczego.
Przez chwilę nie wiedziała co powinna zrobić. Zastanawiała się, czy ma poczekać, mógł przecież pójść po Violettę. Gdy minęło dwadzieścia minut, postanowiła wrócić do domu. Maxi najwyraźniej zrobił to samo.

 Wciąż wstydziła się mu spojrzeć w oczy. Unikała go, jak ogień wody. Byleby tylko nie musieć widzieć go z Larą, to byłby cios prosto w serce. Nie była wystarczająco silna, odważna. Bała się, tak jak każdy- ona też miała swoje lęki.
Już nie siedzieli razem na lekcjach, nie rozmawiali na przerwach, nie pisali do siebie. Tak, jakby się nie znali. Czuła się samotna. Brakowało jej go. Gdyby nie wyznała mu wtedy uczuć, gdyby kłamała tak, jak dotychczas... Czy byłoby lepiej? Musiałaby słuchać jego opowiadań o Larze, widzieć go wpatrzonego w nią tak, jak zawsze chciała, by patrzył na nią, udawać szczęśliwą i taką, której miłość nie obchodzi. A to właśnie miłość pochłaniała większość jej myśli.

 "Ci, których uważałam za przyjaciół odeszli, zostawili mnie. Zostałam sama. Nikt nie pytał jak się czuję, nikt nie zwracał uwagi. Każdy zajęty sobą, milczał obok mnie. Płakałam- nie raz. Próbowałam obrócić to w żart. Za ciężko. Nie dałam rady, poddałam się. Mieli swoje żarty, beze mnie. Jeszcze tydzień temu było inaczej. Robiliśmy wszystko razem. Nie osobno. Teraz nie chcą mojego towarzystwa."
 Wrzuciła czerwony zeszyt, służący jej jeszcze do niedawna za pamiętnik, do kartonu, stojącego na środku pokoju. To koniec. Zaczyna nowy rozdział w życiu, nie będzie się dołować wydarzeniami z przeszłości. Czas na nową Francescę- nie przejmującą się niczyją opinią na swój temat, szczęśliwą i pełną życia.
Na miejsce dawnego pamiętnika położyła niezapisany, bladoniebieski zeszyt. To w nim będzie zapisywała swoje nowe wspomnienia. Wspomnienia odmienionej Francesci.
Rozejrzała się po pokoju. Każda rzecz, przypominająca jej dawne życie znalazła się w kartonie, który zaraz miał zostać umieszczony w piwnicy. Może kiedyś będzie wystarczająco silna, by wszystko wyrzucić. Teraz jeszcze nie jest gotowa, ale z pomocą Marco jej się uda. Razem osiągną więcej.

Na prośbę (nie pamiętam kogo, przepraszam) jest mniej skreśleń :)

Wygląd bloga też postaram się zmienic w niedalekiej przyszłości (chciałam to zrobic wcześniej, ale jednak mi się odechciało, gdy pomyślałam o tym, ile czasu mi to zajmie). Mam już zrobiony nagłówek :)