Chapter 7

Poprawiła swoją czarną sukienkę w białe groszki. Chciała wyglądać jak najlepiej- i tak już się z niej śmieją. Gdyby na dodatek źle się ubierała... Strach pomyśleć, co by się działo.
Wypuściła powietrze z ust i pchnęła drzwi kawiarni.
A co, jeśli go nie będzie? Jeśli tylko sobie żartował?
Jest. Zauważyła go przy jednym ze stolików pod ścianą. Popijał coś z białej filiżanki.
Stała niepewnie w przejściu, zastanawiając się nad ucieczką. Ale było już za późno- zauważył ją.
Poczuła, jak pocą się jej dłonie. Szybkim krokiem ruszyła w stronę stolika, przy którym siedział Marco.
Przywitali się. Widziała coś w jego oczach, czego nigdy wcześniej nie widziała. Była kiepska w odgadywaniu uczuć.
Do ich stolika podeszła kelnerka i wzięła zamówienie od Francesci.
Niezręczna cisza. Żadne z nich, nie wiedziało, co powiedzieć.
- Więc- odezwał się pierwszy.
- Więc...
Ich spojrzenia wędrowały po pomieszczeniu. Cisza zapewne trwała by dłużej, gdyby nie pracownik lokalu, który postanowił włączyć radio. Akurat leciała jedna ze starszych piosenek. Ich ulubiona.
Chłopak od razu spostrzegł delikatny, prawie niewidoczny uśmiech na twarzy dziewczyny.
- Kocham tę piosenkę- uśmiech stał się jeszcze większy. Już nie było niezręcznie.


Zmęczenie dopada każdego. Czasami ma się już dość i wymaga się odpoczynku. U niego jest nieco inaczej. Jest zmęczony już od paru lat. Zmęczony życiem. Chciał umrzeć, popełnić samobójstwo. Pragnął w końcu odetchnąć i móc się niczym nie martwić. Potrzebował pomocy.
Dobrze wiedział, że to co dajesz innym, po pewnym czasie do ciebie powróci.
Dlatego zgłosił się do dawania korepetycji młodszym uczniom. Wiedział, że materiał z drugiej klasy nie jest niczym łatwym.
"A gdy serce twe przytłoczy myśl, że żyć nie warto... z łez ocieraj cudze oczy, choć twoich nie otarto..."
Spojrzał na zegarek. Za dziewięć czwarta- ma jeszcze parę minut.
Podszedł do automatu, jednocześnie wyjmując z kieszeni pieniądze. Dwa trzydzieści. Kupił gorącą czekoladę, miał ochotę na coś słodkiego. Może choć trochę osłodzi jego życie?
Udał się do sali, gdzie miał udzielać komuś korepetycji. Nie wiedział, kim będzie dana osoba, to miało być niespodzianką.
Otworzył drewniane drzwi z tabliczką o numerze 101 i ujrzał blondwłosą piękność siedzącą w ławce. Już ją kiedyś widziałem...
Dziewczyna na widok chłopaka podniosła się.
- Jestem Federico.
- Ludmila.


- Cisza!
To nie do niej. Ona nie rozmawiała- nie miała z kim. Zazwyczaj siedziała w ławce z Ludmilą, lecz na tej lekcji jej nie było, więc została sama. Patrzyła się znużona na nauczycielkę, próbującą uciszyć klasę.
Ciało pedagogiczne uderzyło kilka razy kluczem w stół, na co uczniowie zaprzestali rozmów. Do końca lekcji zostały trzy minuty.
- Za zadanie macie przygotowanie scenek z Romea i Julii. Lista grup i przydzielonych im scenek jest tutaj, więc na przerwie proszę was o zapoznanie się z nią. Macie tydzień czasu. Do widzenia.
Parę osób poderwało się z miejsc, chcąc sprawdzić do kogo zostali przydzieleni. Już po chwili dało się słyszeć pomruki niezadowolenia i obelgi pod adresem nauczycielki.
Natalia poczekała, aż tłum osób przy kartce się zmniejszył. Podeszła do stolika nauczyciela i odszukała swoje nazwisko.
Perdido Natalia, Castillo Violetta i Ponte Maximiliano- scena balkonowa.


Zapukał delikatnie w drzwi jej pokoju. Odpowiedziała mu głucha cisza. Spróbował ponownie, lecz i tym razem jego działania nie odniosły oczekiwanego efektu.
Przez głowę przechodziły mu różne czarne myśli. Może coś jej się stało?
Otworzył drzwi, mając w głowie obraz martwej Violetty, leżącej na podłodze.
Dziewczyna siedziała na łóżku ze słuchawkami w uszach, pisząc coś w różowym zeszycie.
- Diego, co tu robisz?
Przerwała wykonywane wcześniej czynności. Zamiast nich uśmiechała się w kierunku chłopaka. Tak, jakby właśnie o nim myślała...
- Twój tata mnie wpuścił.
Usiadł obok niej i przypadkiem zerknął na zapisaną stronę w pamiętniku.
Jak chcesz, żebym Cię kochała,
jeśli kocham Cię, a Ty
Nie chcesz, żebym Cię kochała 
tak, jak chcę Cię kochać?
Violetta szybko wychwyciła jego spojrzenie. Czuła, jak oblewa ją fala gorąca.
- Świetny tekst. O kim myślałaś, pisząc to?
Niczego nieświadomy...
Układała sobie to w głowie wiele razy. Wystarczy powiedzieć dwa słowa. Będzie dobrze, dasz radę.
Raz...
Bierze wdech i zamyka oczy, zastanawiając się nad ujawnieniem prawdy.
Dwa...
Otwiera oczy i spogląda na jego zmartwioną twarz. A może nie powinnam?
Trzy...
- O tobie.

Jestem, następny już się pisze. ta prędkość światła. Wow.

Jestem głupia. zapomniałam o rocznicy bloga.

15 maja 2013 roku dołączyłam do blogosfery. czyli nieco ponad rok temu.

Od tamtej pory miałam mnóstwo wzlotów i upadków, ale dzięki wam nie poddawałam się w trudnych chwilach.

Nie da się ukryć, że mój styl pisma się polepszył. Na szczęście pierwsze czterdzieści rozdziałów poprzedniej historii, zostało usunięte...

Uwielbiam Was wszystkich. Nie będę wymieniała każdego po kolei, nie chciałabym nikogo pominąć. Od czasu założenia bloga, przewinęły się tu dziesiątki osób. Dostawałam od Was komentarze pozytywne, jak i te z odrobiną krytyki. Każdy z nich sobie cenię.

na koniec chciałabym Wam za wszytko podziękować. Gdyby nie Wy, nie byłoby mnie tu dzisiaj.