Chapter 6

 Wpatrywała się w monitor komputera od dobrych pięciu minut. Wciąż nie mogła uwierzyć, w wiadomość, którą dostała od Marco.
Zaproponował jej spotkanie. JEJ- najbardziej znienawidzonej i wyśmiewanej osobie w szkole.
Nawet już nie pamiętam, jak wyglądają takie spotkania...
Niektórym zapewne nasuwa się pytanie, co ona takiego zrobiła, że jej życie wygląda właśnie tak, a nie inaczej. Odpowiedź jest prosta- zabiła swoje dziecko.
Wtuliła się w jego nagi tors. Czuła się wspaniale. Zdawało jej się, że ma wszystko, co najlepsze.
Po chwili usnęła. Wiedziała, że nic jej się nie stanie. Przy Leonie była bezpieczna.
Nie wiedziała, co ma odpisać. Zgodzić się? Chciała znów mieć kogoś, dla kogo byłaby ważna.
Od pewnego czasu czuła się jakoś inaczej. Często bolał ją brzuch, co wcześniej zdarzało się **sporadycznie. Jej miesiączki również zniknęły, ale związała to ze stresem szkolnym. Violetta zaproponowała jej zrobienie testu ciążowego.
Pozytywny
Nie mogła uwierzyć. Ma zostać matką w tak młodym wielu? Nie chciała. To miało wyglądać zupełnie inaczej...
 Pewnie. Gdzie i kiedy?
Po kilku dniach wiedziała już cała szkoła. Ktoś, z jej przyjaciół musiał się wygadać. Dowiedział się także on- Leon. Chciała mu powiedzieć sama, ale nie zdążyła.
Jego reakcję zapamięta do końca życia. Gdy tylko ją zobaczył, wpadł w szał. Był wściekły. Twierdził, iż zniszczyła mu życie. Zerwał z nią z widzialną satysfakcją.
Nie mogę, przykro mi. Może kiedy indziej.
- Violetta!- wołała swoją przyjaciółkę, która najwyraźniej ją ignorowała. Nie mogła biec, bała się, że dziecku może się coś stać.
Dziewczyna w końcu postanowiła się zatrzymać. Brunetka odwróciła się w stronę Francesci, sztucznie się uśmiechając.
- Coś się stało kochana?
- Nie przyszłaś wczoraj. Mogłaś zadzwonić, niepotrzebnie czekałam.
- Biedna jesteś. Nikt cię nie poinformował, że się nie przyjaźnimy? Nie będę się już z tobą spotykać.Tyle jadu, a to tylko trzy zdania.
Z początku nie dowierzała. Przyjaźniła się z Violettą od przedszkola. To było niemożliwe, by tak z dnia na dzień ją zostawiła. Dopiero po paru dniach dotarło do niej, co tak naprawdę się stało. Zrozumiała, że nie ma już nikogo...
Przyjdę.



Była o krok, od skoczenia z wieżowca. Patrzyła w dół przerażona. Nie chciała skakać, ale czuła, że musi, że jej życie nie ma sensu.
Zamknęła oczy i zrobiła krok do przodu. Już powoli godziła się z myślą, że zaraz zginie.
Ktoś jednak ją zatrzymał. Złapał za rękę. Nie pozwolił jej spaść.
Nie wiedziała jego twarzy, ale i tak wiedziała kim jest ta osoba. Wszystko było idealne. Była z osobą, którą kocha. ***Życie znów ma sens?
Mężczyzna zbliżył się do niej na odległość nie większą, niż dziesięć centymetrów, by po chwili ją pocałować.
Otworzyła oczy, podnosząc się do pozycji siedzącej. Miała przyśpieszony oddech. Zmrużyła oczy i spróbowała go wyrównać.
W tym momencie, poczuła czyjąś obecność w pokoju.
Szybko zapaliła lampkę, modląc się, by tylko jej się zdawało.
Na brzegu łóżka siedział Diego. Uśmiechał się szeroko w stronę dziewczyny.
- Śniło Ci się coś złego? Miałaś jakiś koszmar?- zapytał, widząc przerażenie wymalowane na twarzy dziewczyny.
Violetta bez problemu przypomniała sobie swój sen.
- Można tak powiedzieć.
Diego zbliżył się do dziewczyny, powodując szybsze bicie jej serca. Violetta czuła się nieco niezręcznie, lecz gdy tylko poczuła jego wargi na swoich, uczucie minęło. Zastąpiła je myślą, że właśnie spełnia się jej marzenie.
To było zbyt idealne, by mogło być prawdziwe.
Otworzyła oczy i zapaliła lampkę. Znów go sobie wyobraziła...


Deszcz. To on przywraca wszystko do życia. Ratuje uschnięte rośliny przed śmiercią. Przywraca je do życia. Może mi też by pomógł? Dotknęła szyby, po której spływały krople deszczu. Uwielbiała taką pogodę...
Była sama. Nikt do niej nie pisał, nie dzwonił. Nie próbował się skontaktować. Miała wrażenie, iż nikt się nią nie interesuje. Większość w szkole, jak nie każdy, spotykał się z kimś po zajęciach, lub chociażby pisał. Tylko ona została sama. To ją dołowało. Zamiast korzystać z życia i się bawić z przyjaciółmi, wciąż siedziała w domu i czytała. Tylko książki mnie rozumieją. 
Chciałaby znaleźć kogoś, dla kogo byłaby ważna. Wystarczyłaby jej choć jedna osoba. Czy wymaga zbyt wiele?



Patrzyła z przerażeniem na nauczyciela, rozdającego sprawdziany. Bała się swojej oceny. Choć zdawało jej się, że wszystko umie, w rzeczywistości nie potrafiła nic. Nie pojmowała ani zdania z tego, co tłumaczył nauczyciel.
Mężczyzna podszedł do jej ławki i patrząc na nią zrezygnowanym wzrokiem, wysunął w stronę Ludmily kartkę. Dziewczyna spojrzała na widniejącą ocenę na papierze. W czerwonym kółku widniała cyfra jeden.
- Poprawę masz za tydzień- poinformował ją nauczyciel zmierzając do kolejnych osób, by wręczyć im ich sprawdziany.
- Proszę pana- zgłosiła się jedna z uczennic.- Nie rozumiem materiału, który teraz przerabiamy na lekcjach. Byłyby możliwe jakieś korepetycje?
Nauczyciel rozejrzał się po sali. Widząc błagalny wzrok połowy klasy, obiecał, że popyta starszych uczniów o pomoc.
Blondynka uśmiechnęła się. Może ma szansę na promocję do następnej klasy?