Rozdział 44

Angie wybiegła za Pablo z mieszkania. Minęła Germana i Jade, który prowadzili ważną rozmowę, co było widać, po ciągłym wymachiwaniu dłońmi przez Jade.
Kobieta dogoniła mężczyznę, gdy ten wchodził do samochodu. Wsiadła za nim do pojazdu.
- Angie, prosze cię, wyjdź.
Kobieta zaprzeczyła ruchem głowy. Wiedziała, że teraz ma ostatnią szansę, by nie stracić Pablo na zawsze.
- Pablo, ja cię przepraszam. Nie wiem jak mogłam...
- Wiem- przerwał jej- nic się nie stało. Nie gniewam się.
Angie spojrzała zdziwiona na mężczyznę. Delikatny uśmiech gościł na jej twarzy.
- Ale uważam, że powinniśmy być tylko przyjaciółmi- powiedział ostrożnie dobierając słowa.
Bardzo zabolały ją te słowa. Liczyła na to, że wrócą do siebie, ale kto by chciał być z kimś takim jak ona? Angie zdawała sobie sprawę, że jest beznadziejna oraz, że Pablo już nigdy jej nie zechce, ale i tak miała nadzieję.
Pablo przytulił Angie, a jej po policzku poleciała jedna łza, która kapnęła na koszulę mężczyzny.
~.~
Andres spojrzał na Violettę i Diego.
- Wy?- krzyknął, budząc Ludmilę, po czym wybiegł z panicznym krzykiem z przedziału.
- On mu wszystko powie!- przeraziła się Violetta.
- Od początku uważałam, że powinnaś powiedzieć Leonowi. Tak będzie lepiej- powiedziała Camila.
Ludmila spojrzała pytająco na towarzystwo. Nie za bardzo rozumiała, o co chodzi.
Violetta wraz z Diego pobiegła za chłopakiem. Na szczęście udało im się go dogonić, przed wyjawieniem Leonowi prawdy.
- Jak wy możecie? Biedny Leon! Mam nadzieję, że porwą cię kosmici, lub duchy, lub...
- Andres- ucieszyła chłopaka Violetta- Proszę, nie mów nic Leonowi.
- Dlaczego? Przez to, że Bella to moja kuzynka? To nie moja wina, że podoba mi się Camila.
Diego i Violetta spojrzeli na niego, jak na idiotę.
- Dlaczego nam to powiedziałeś?- spytała Violetta.
- Nie wiem. Proszę nie mówcie tego nikomu, to ja nie powiem o was Leonowi.
~.~
Violetta wraz z Diego wróciła do przedziału. Ludmila zadawała pytania odnośnie sytuacji sprzed paru minut.
- Violu, wytłumacz jej wszystko- powiedziała Camila opadając na siedzenie.
- O co tu chodzi? Ty jesteś z Diego czy Leonem? Co Andres powie Leonowi?
Violetta wywróciła oczami.
- Nie zrozumiesz.
- Czy ty coś sugerujesz?- Ludmila spytała lekko zdenerwowana.
- Tak! Jesteś głupią blondyną!- krzyknęła Violetta.
Oczy wszystkich skierowały się w stronę dziewczyn. Nikt nie mógł uwierzyć, by Violetta powiedziała coś takiego. Przecież zawsze była miła, a teraz bez powodu obraziła Ludmile.
Ludmila spojrzała krzywo na dziewczynę, po czym założyła słuchawki na uszy. Violetta uśmiechnęła się triumfalnie, nie myśląc o konsekwencjach swego zachowania.
~.~
Francesca i Natalia postanowiły wrócić do przedziału. Po drodze włoszka ponownie próbowała namówić przyjaciółkę, by dała Maxiemu drugą szansę, ale ona pozostała nieugięta.
Francesca skierowała się w stronę przedziału.
- Fran, to nie nasz.
- Wiem, ale nie mam ochoty siedzieć tam z Violettą.
Natalia spojrzała pytająco na przyjaciółkę, więc ta kontynuowała.
- Ona się zmieniła. Od paru dni się do mnie nieodzywa i patrzy dziwnie. Nie zauważyłaś?
Naty zastanowiła się chwilę. Widziała parę razy, że Violetta krzywo patrzy na Fran, ale nic więcej.
- Chodźmy już.
Dziewczyny weszły do przedziału, gdzie siedziała Violetta. Gdy tylko Fran ją zobaczyła, zawróciła. Natalia poszła za przyjaciółką.
- Fran, porozmawiaj z nią.
- Nie będę z nią rozmawiać. Ona mnie drażni!
Natalia wpadła na pewien pomysł. Chciała, by z Violettą się pogodziły, a dla Fran zrobi wszystko.
- Jeśli porozmawiasz z Violettą, to ja...
Dziewczyna przerwała. Nie potrafiła wymówić imienia byłego chłopaka. Za bardzo go teraz nienawidziła, przynajmniej zdawało się jej, że go nienawidzi. W rzeczywistości jej organizm tęsknił za jego bliskością. Maxi jest dla niej jak tlen, bez którego nie potrafi żyć. On jest sensem jej życia i ona o tym wie. Rozłączyła ich tylko jedna głupia kłótnia.
- Porozmawiam z Maxim- powiedziała w końcu.
~.~
Przyjaciele w końcu dojechali do celu. Wysiedli z pociągu i skierowali się w stronę pobliskiego hotelu.
Violetta szła za rękę z Leonem, co doprowadzało Diego do szału.
~.~
Przyjaciele weszli do hotelu, gdzie zatrzymają się na parę dni. Przy recepcji zauważyli bladego chłopaka w czarnej, długiej pelerynie. Dla Violetty, Fran, Marco i Ludmily wyglądał znajomo. Nie mogli tylko sobie przypomnieć, skąd go znają. W tym momencie chłopak się odwrócił. Zauważył grupkę znajomych i im pomachał. Jego wzrok zatrzymał się na Belli. Dziewczyna była ubrana w ciemne kolory, a jej kruczoczarne włosy opadały na odkryte ramiona. Przygryzała lekko krwisto-czerwoną wargę.
Chłopak podszedł do niej, nie zwracając uwagi na innych. Pocałował jej dłoń, a jej blade policzki się zarumieniły.
- Jestem Ed.
- Bella- powiedziała oczarowana.
- A więc, Bello, czy byś poszła ze mną na spacer?
Dziewczyna podała dłoń chłopakowi i wyszli razem z hotelu.
- Andres, on kradnie ci dziewczynę!- krzyknął Leon.
- Ja mam dziewczynę?!
Wszyscy spojrzeli na Andresa jak na idiotę.
- Bella to moja kuzynka, a z Camilą jeszcze nie jestem!
Gdy Andres wypowiedział te słowa, od razu spojrzał na Cami. Dziewczyna opuściła głowę zawstydzona.
~.~
Violetta siedziała na łóżku w pokoju hotelowym i czytała magazyn o modzie. W pewnym momencie zadzwonił telefon. Nie przerywając swej poprzedniej czynności, odebrała.
Po paru minutach rozłączyła się zszokowana. Dzwoniła do niej Angie. Powiedziała, że Angelika zmarła na zawał, w swoim domu, we Francji.
Dziewczyna nie płakała. Najwyraźniej ta wiadomość jeszcze do niej nie dotarła. A może to efekt jej negatywnej zmiany? Choć, aż tak to się chyba nie zmieniła. Przecież kochała swoją babcię.
Do pokoju wszedł Diego z Camilą. Chłopak od razu zauważył, że coś jest nie tak.
- Zostawisz nas samych?
Camila wyszła, a chłopak usiadł obok Violetty. Nic nie mówiąc, przytulił ją. Ona położyła mu głowę na ramieniu, a po jej policzku popłynęła łza.
- Nic mi nie jest- powiedziała połykając kolejne łzy.
On wciąż nic nie mówiąc, złożył na jej ustach słodki pocałunek. Wiedział, że słowa nie poprawią jej humoru.
~.~
Wszyscy byli w pokoju Violetty i Camili. Rudowłosa co chwilę wymieniała spojrzenia z Andresem.
Przyjaciele zebrali się tam, gdyż Diego chciał im coś powiedzieć. Z Violettą podjęli decyzję, że razem pojadą na pogrzeb jej babci tak, by nikt się nie zorientował, że będą tam razem. Dziewczyna nadal nie chciała powiedzieć Leonowi o Diego.
- Wracam do Buenos Aires. Jutro rano mam samolot- powiedział Diego.
Chłopak puścił Violi oczko, a ta uśmiechnęła się smutno.
Nikt z przyjaciół nie próbował namówić go, by został. Najwyraźniej za nim nie przepadają.
~.~
Następnego dnia Diego, tak jak mówił, wyjechał i zatrzymał się w jakimś innym hotelu, czekając, aż Violetta powie wszystkim o swojej babci i równeż wyjedzie. Mieli się spotkać o osiemnastej na dworcu.
Violetta zmoczyła umiejętnie wodą oczy i policzki, tak by wyglądało, że płakała. Potargała delikatnie włosy i wyszła z łazienki. Poszła do pokoju Leona i Andresa. Jej chłopak siedział na łóżku i dyskutował z przyjacielem na temat komiksu, który przed chwilą przeczytali. Gdy zobaczyli Violettę zamilkli. Dziewczyna nie czekając, aż oni coś powiedzą pociągnęła nosem i starła dłonią rozmazany wcześniej tusz.
- Wyjeżdżam- powiedziała łamiącym się głosem- moja babcia nie żyje.


***
Następny rozdział już zaczęłam pisać (nagły przypływ weny na pewien moment) więc będzie prawdopodobnie za ok dzień, dwa. Nie będzie on specjalnie długi, ale mam nadzieję, że się nie pogniewacie :P Co do tego rozdziału, to uważam, że jest o niczym. Jakoś tak wyszło xd
PS: Czy was też wkurza głos Marco w drugim sezonie? Wg mnie jest beznadziejny :/